Ne kelimeler yadsıdım, nice şiir unuttum.
Son bir bakış, en son dönüştür bu.
Ufuktaki gurub seni andı.
Gönlüm tellendi.
Gidiyorum gecenin ardındaki su,
Gidiyorum günü karşılayan ses.
Uzaklara gidiyorum.
Attığım her adımda, aldığım her menzilde,
Seni eziyorum.
Seni çiziyorum.
Sana mı geliyorum?
Yok, uzaklaşıyorum.

Ne güzeller yadsıdım, nice manzara yok ettim.
Gözlerimin içindeki siyah,
Seni gömdüğüm yerdir.
Ne yaşlar, nice yağmurlar kuruttum ardından.
Biten, tükenen gözyaşım,
seni boğduğum yerdir.
Nice sesler yadsıdım.
Ne şarkılar yok oldu.
Ah bu sessizliğim, suskunluğum,
Seni duyduğum yerdir.
Nice ânlar, ne zamanlar harcadım.
Hem senle hem sensizlikle ölüyorum.
Bu kendinden geçiş, bu ölümler,
Sana doğduğum yerdir.
Ne aşklarla, nice ruhumla pervane oldum.
Aşk yokmuş dediler.
Nasıl?
Aşk çokmuş dediler.
Nasıl?
Bu sözler ve bu his,
Şakaklarımda bedensiz bir yüktür.
Gözlerimde kandır.
Zihnimde dinmeyen, tizden haykırıştır.
Ve,
tüm bu olanlar,
olmayanlar,
olacaklar,
Sende yittiğim yerdir.

*Yazan:  A. Yığılı