Ve, yersiz bir iç sıkıntısı basar ruhuna.
Uzaklara uçan siyah kuşların son fısıltısı duyulur.
Odalarda lambalar söner.
Ufka bakakalmak yetmez artık.

Ruhum kusmalardadır ihanetlerini:
Sana, bana, dünyaya, sonsuza.
Korkuyla ardıma baktığım yetmez mi?
Yetsin ne olur, bitsin bu tutsaklık!

Tarifsiz bir çift göze hasretim.
Ki tarif etsin doğru yolları.
Ne sözler ne gönüller ne de kanlı kurbanlar yeter beni paklamaya;
Ama olsun, bir gözlerin kaldı bakmadığım.

Bir gün olsun tesadüf edersen gözlerimin izine,
Tesadüf değil diye aslında,
Ya da çokça acı çektiğimden,
Bakıver, görüver hasretimi özgürlüğe.

*Yazan: A. Yığılı