Dünyanın sebeplerine muhtaçsa da aşkımı anlaman,
Taşar gönlümden ve akar sana doğru sevgim ve fedâm.
Ve ben uzaklaşırken senden,
yaklaşırım hasretine.
Ve dönüp bakarsan ardına,
Gel-git misâli doldurur hasretim denizlerini.

Konuşur kem gözlerin ve isli kulakların sahipleri belli belirsiz.
Gaipten ve karartılardan sönük fısıltılar duyarsın.
Gözünün nuruna kast eder ebediyetimin katilleri.
Ölçerek, tartarak, yarıştırarak aşkımı, vefâmı.

Oysa ben meftunum gözlerindeki şefkate.
Sesindeki buğuya
Ve ellerindeki sıcağa.
Ruhum ruhumu örtsün isterim.
Düşüncelerimiz buluşsun,
Düşlerimiz kesişsin.

Peki ey kansız düşmanlar!
Hangi meta ile ölçeceksiniz bunları!

Ey sevgili!
Sen kanmazsın değil mi?
Dünyanın ve dünyadakilerin süslü oyunlarına?
Parlak bir ziynete?
Kırmızıdan entariye?
Pembeden panjura?

Sana düşümdeki saraylar yeter değil mi?
Aşkımdan müteşekkil.
Ruhumdan hizmetkârlar,
Zamanımdan pırlantalar,
Fedâmdan elbiseler.
Yeter değil mi?

Konuş ey sevgili!
Susma!

Çok mu büyük konuştum?
Çok mu uzağım sana?
Yetmedi mi kelimeler?

Belki bir çiçeğe tav olurdun,
Bir şeye!
Yetmedi mi sevilmeler?

Bir an asır geliyor yokluğunda.
Yetmedi mi üzülmeler?

Her iyiyi sevdim her kötüyü ezdim senin uğruna.
Yetmedi mi delirmeler?

Boyun eğerim hâkire ve susarım yaksa da benliğimi.
Yetmedi mi yerilmeler?

Günümü aydınlatır bakışların,
Ânımı süsler sesin.
Yetmedi mi lâtifeler?

Sadece seni istemek kolaydı.
Belki seni kaybetmek bile.
Yetmedi mi tereddütler?

Boş ver sevgili.
Belki sen de beni seversin.
Belki seni unuturum.
Belki özlersin beni.
Belki seni unuturum.
Belki anarsın beni.
Belki seni unuturum.

Peki ey sevgili,
yetmedi mi cennetler,
cehennemler?
Yetmedi mi peygamberler,
hâinler?
Yetmedi mi velâdetler,
ölümler?

Bu kaçıncı terk ediş,
Bu kaçıncı sevmeyiş,
Bu kaçıncı reddediş?
Ey sevgili!
Yetmedi mi temenniler?
Yetmedi mi bendeki senler?

 

* A. Yığılı